Önce anamızın memesi ya da dizinde öğrendik kadının kutsal bir yaradılış olduğunu. Sonra bu kutsal yaradılışı okul sıraları, tarih kitapları, binlerce şiir ve rengarenk çiçekler anlattı.
Fakat işin garibi hiçbir şey söylendiği ya da anlatıldığı gibi değil.
Doğuran kadın, iyileştiren kadın, savaşan kadın, fedakar – cefakar kadın ve en önemlisi de sevip kollayan kadın, bir çok toplumda aşağılanıp katlediliyor! Aslında buna toplumlar değil zihniyetler demek daha doğru geliyor. Hastalıklı zihniyetler! Gözünü dahi kırpmadan öldürüyorlar kadınları!
Peki ama neden?
Bir kadın bebeğine masal anlatıyor diye mi?
‘’Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur zaman içinde…’’ cümleleriyle hayal dünyasını öğretiyor diye mi?
Bir kadın, bebeğine ninni söylüyor diye mi?
‘’Uyusun da büyüsün ninni, tıpış tıpış yürüsün ninni…’’ cümleleriyle, cesaretin emsalinden bahsediyor diye mi?
Bir kadın bebeğinin gözyaşlarını siliyor diye mi?
Diğeri sımsıkı tutuyor elini? Başkası gözlerinin içine bakıyor, üstünü değiştiriyor, ilacını veriyor, terini siliyor diye mi?
Bir kadın ateş başında yemek yapıyor diye mi bütün bu cinayetler? Kadının yüzü yanıyor, elleri yanıyor, saçı yanıyor yıllarca.
Bir kadın buğday ekiyor, tütün ekiyor diye mi tarlalara? Keçileri, kuzuları otlatıyor diye mi ovalarda?
Bir kadın susuyor.
Bir kadın dişini kırıyor diye mi?
Bir kadın hırka örüyor çocuğu, duvar örüyor yuvası üşümesin diye mi?
Bir kadın su taşıyor omzunda, mermi taşıyor kolunda, silah taşıyor sırtında… Vatanı bölünmesin diye mi?
Hayır!
Çocuklarımız büyüyor adam oluyor. Ama bazı zihniyetler değişmiyor. Çürümüş fikirler ve kurtlanmış genler nefes bulmaya devam ediyor. Oysa bir kadın hatırlar içindekileri yaşatmak için, diğeri ise hatırlatır borcunu tamamlamak için. İyileştirir, kurtarır, tamir eder. Kutsaldır, kutsanmıştır! Cennet ayağının altındadır. Ama kitabın sonu hiç değişmiyor. Hep aynı cümle karşılaşıyor insanoğlunu;
Bir kadın gider, aşk biter,
Bir kadın gider, dünya biter.
