Foça

Öncelikle şuradan başlayayım: bu yazıyı babam yazsaydı, bambaşka bir şey ortaya çıkardı. Çünkü kendisi bir Foça aşığıdır.

Küçükken Yeni Foça’da bir yazlığımız vardı. Yaz tatillerinde ailece gider, okullar açılana kadar orada kalırdık. Üç çocuk, iki su kaplumbağası, bir papağan, köpek, muhabbet kuşları. Nuh’un gemisi gibi doluşurduk arabaya.

Babam ise hep Eski Foça’da bir taş ev hayal ederdi. Büyüdükçe zaman zaman rotayı Çeşme’ ye kaydırma konusunda O’nu ikna etmeye çalıştık. Çeşme popülerdi ve biz ergendik. Babam hep Foça dedi, başka bir şey demedi. Bu aşkı ve tutkusu öyle büyüktü ki sonunda özene bezene taş evini yaptı. Kapısından kurnasına, bahçedeki çiçeğinden kullanılacak taşına hepsiyle kendileri ilgilendi. Bence müthiş oldu ve annemle babam vuslatı yaşadı. Mutlu son!

30 yıldır Foça’yı tanıyorum. Benim için bambaşka bir anlamı var. Hatta çok anlamı var. En yakın arkadaşlarımdan biriyle yazlıkta okey oynarken tanıştım. Her yıl aynı iskelede günde ortalama 15 saat kaç mevsim geçirdim. İtiraf ediyorum; Foça Kalesi’ne çıkıp küçükken aşağıya çok leblebiler attım. Kara yoluyla ulaşılamayacak güzel koyları yelkenliyle gezdim. Aynı yelkenliyle çok uskumru yakaladım. Uzun dondurma kuyruklarında bekledim. Yüzmeyi orada öğrendim. Sabaha karşı sivrisinek saldırısına uğradığımızda ablamla kaçış planları yaptım. Misafirimiz hiç eksik olmadı. Ne güzel sofralar hazırladı annem, ne mangallar yaktı babam.

Derler ki Foça’da yeri bilinmeyen bir kara taş varmış. Her kim ki bu kara taşa basar ise Foça’ya bağlanır ve bir gün mutlaka geri dönermiş. Kedisi, rüzgarı ve delisi meşhurdur derler. Bu küçük, naif ve şirin cennet de bizim için öyle çekici. Aslında babam her zaman

‘‘anlatmayın, bilmesinler, sevip de gelmesinler, böyle güzel’’ der aşığını kıskanır gibi. Ulaşım kolaylaşınca epey de kalabalıklaştı. Ama siz yine de gidin, daha Siren Kayalıklarının efsanesini dinlersiniz.