Ana rahminden düştün mü, yalnız kalırsın bu hayatta. Zorlukların başlar. Yanında olanlar yanında oldukları için vardır ve sadece önayak olurlar yaptıklarına.
Mesela, acıkırsın söyleyemediğin zaman açsındır, saatin gelince yedirirler.
Altına yaparsın, kokusu yayılmadıkça kalırsın öyle saatlerce.
Sen bir köşede uyuyup kalmadığın sürece götürmezler yatağa.
Neden yalnızsın çünkü.
Büyükte daha çok uzaklaşırlar. Derler hatta kendi öğrensin diye. İşte kendine kaldıkça yaptığın şeylere başarı derler, gururlanırsın fakat aslında yalnızlığa daha çok ittiklerini daha da büyüdükçe anlarsın.
Doğru söylerler yalnız değilsindir. Yalnız olsan daha iyi gelecektir sana ama onlar yanında var olup geri durduklarında daha çok yalnızlık hissinde boğarlar. Hayata tutunmaya başlarsın. Üzülürler. Kırılırlar. Düşünürler. Ama hepsi bu kadardır sonrası ve devamı gelmez. Bu kim olursa olsun böyledir. Değiştirilemez.( kendi penceremden böyle) ve üç beş kelam daha çok sıkar seni. Ama yalnız değilsindir.
Çünkü derdin vardır yanında,
Öfken vardır,
Acın vardır,
Zorlukların ve zor anların vardır.
Evet yalnız değilsindir gerçekten.
Neyse.
Hayat ne getirirse öyle yaşamaya mahkum kalırsın. Kalmışsan da öyle gider zaten.
Ali Türkmen