''Öykü, sen ne zaman evleneceksin?'' sorusunu, umutsuzca soranları geride bırakıp, arkadaşlarımın düğünü için hazırlanıyorum. Göz kamaştıran, her bir taşı, karanlıkta bile parlayan ayakkabılarımı giyiyorum. Bu ayakkabılara aşığım. Sarı saçlarımı, mavi elbisemin omzu açık kısmına, kalp atışı dövmemin üzerine düşürüyorum. Pembe rujumu da sürüp evden çıkıyorum. Gelin'de Damat'ta arkadaşım. Onların dünyaevine girişlerini, güzel dileklerimiz ve coşkuyla kutladığımız gecenin sonunda. Ayakkabılarım hala göz kamaştırıyor ama artık aşık falan değilim. Su toplayan, şişen ayaklarım çok acıyor. Ayakkabılarımı bir an önce çıkarmak istiyorum.
Ertesi sabah uyandığımda, çıplak ayak halıda yürümenin verdiği mutluluğu, bugün radyoya giderken hangi ayakkabıyı giyeceğim, nasıl yürüyeceğim düşüncesi bozuyor. Hiç de gözlerimi kamaştırmayan, rahatça giyebildiğim siyah ayakkabılarım geliyor aklıma. ''Aşık olman gerekeni doğru seçemiyorsun'' diyorum kendi kendime ve acıyla gülüyorum. Şöyle bir düşününce; ''Ayakkabılarımız yol arkadaşlarımız gibi değil mi?''
Teşbihte hata olmaz ama ''Seçtiğimiz arkadaşlarımız da ayakkabılarımız gibi değil mi?'' Göz kamaştıran ayakkabılarımın, canımı acıtması ve sırf görünüşünü sevdiğim için katlandığım ayakkabılarım gibi. Hiç de göz kamaştırmayan, bırakın karanlığı ışıkta bile parlamayan ayakkabılarımın, acı hissimi azaltması, beni rahatça ilerletmesi gibi. Her yere giyebildiğmiz hem şık hem rahat ayakkabılarımız gibi .Bir de yaz kış giydiğimiz ayakkabılarımız var tabi. Aslında soğuğa dayanıklı olmayan ama giydiğimizde bizimle birlikte ayazda yürüyen bizi bırakmayan arkadaşlarımız gibi. İyi günde kötü günde hep bizimle olan arkadaşlarımızın eksik olmaması ve hep mutlu olmanız dileğimle...
